Mady de la GIRAUDIERE – «Jaskółka nie czyni lata», ale obraz Mady jest radością na wieki!

Mady de La Giraudière, francuska malarka, ilustratorka i litografka, urodzila sie 3 kwietnia 1922 r. w Tuluzie, zmarła 24 lutego 2018 r. w Lavelanet.

Swoje dzieciństwo Giraudière spędziła w Lavelanet, w rodzinie zwiazanej z przemysłem włókienniczym.

Od dzieciństwa pasjonowała się rysunkiem i malarstwem. Jej plany studiowania malarstwa w Szkole Sztuk Pięknych udaremnił ojciec.

Około 1955 r. poznala Anatola Jakovsky’ego, „papieża sztuki naiwnej“, który uzupelnil jej braki profesjonalnego przygotowania i akademickiego wykształcenia w dziedzine malarstwa.

Po trzech latach ciężkiej pracy wystawiła ponad czterdzieści obrazów w Galerii URBAN w Paryżu. Wystawa ta stała się prawdziwym wydarzeniem artystycznym.

Dołączyła także do grupy naiwnych malarzy prezentowanych przez Anatola JAKOVSKIEGO. Od tego czasu jej prace można znaleźć na wielu wystawach i muzeach we Francji i na całym świecie.

W 1997 roku Giraudière brała udział, obok trzydziestu dziewięciu innych przedstawicieli sztuki francuskiej, w trzeciej edycji „La vie de château“ we Francuskim Centrum Kultury w Nowym Jorku. Jej prace pojawiają się w muzeach w Nicei, Vicq, Laval, Auvers-sur-Oise, Lozannie, Londynie, Tokio, Nowym Jorku.

Siedem jej obrazow opowiadających o życiu Chrystusa, znajduje się w kościele w Lavelanet. Artystka pomogła również wyremontować salę weselną tego miasta.

Mieszkała i pracowała w Paryżu i Lavelanet i nigdy nie straciła kontaktu z korzeniami i wspaniałymi pirenejskimi krajobrazami. Potrafiła przekazać lepiej niż ktokolwiek inny urok tego francuskiego regionu. W jej obrazach skąpanych w południowym słońcu można znaleźć wszystko typowe: zwyczaje, ludzi, legendy, tradycje, życie codzienne …

O SZTUCE NAIWNEJ

Art Brut, outsider art, sztuka naiwna, plastyka nieprofesjonalna – to prostolinijne przedstawianie rzeczywistości, zazwyczaj przez artystów bez wykształcenia akademickiego.

Za kolebkę omawianego nurtu uchodzi Francja. Anatole Jakovsky, fundator Międzynarodowego Muzeum Sztuki Naiwnej w Nicei, jako pierwszy zdefiniował sztukę naiwną.

Na podstawie badań prowadzonych na sześciu kontynentach zdołał dowieść, że w sztuce naiwnej nie chodzi ani o styl, ani o szkołę. Na całym świecie można bowiem znaleźć artystów, rozwijających wszelkie walory „tego, co wrodzone”, w przeciwieństwie do malarzy, których talent bazuje na „tym, co nabyte”. Działania Jakovsky’ego rozrzeszyły kanon malarzy nurtu naiwnego, do którego początkowo należało tylko pięciu malarzy francuskich: Rousseau, Seraphine, Bouchanta, Vivina i Bombois.

Sztuka naiwna jest przede wszystkim spontaniczna. Jej twórcy najczęściej przedstawiają świat na podstawie tego, co widzą albo tego, co zanotowali w pamięci.

Często ich wizja świata jest idealistyczna. Artyści starają się opowiedzieć wszystko jak najpiękniej, używając całej gamy żywych kolorów, płaskiej plamy i wyraźnego konturu.

Wspólnym mianownikiem prac artystów naiwnych jest także niezwykła dbałość o szczegóły, silna ekspresja, instynktowny dobór form i techniki.

Kolejną ważną cechą sztuki naiwnej jest widoczny regionalizm – artyści często umieszczają swoje symboliczne i fantastyczne wizje na tle krajobrazu, charakterystycznego dla miejsca, w którym mieszkają.

Artystów nieprofesjonalnych cechuje też szczerość, bogata wyobraźnia, pomysłowość i wielkie poświęcenie.

W swoich pracach jednoczą oni pierwiastki obyczajowości i codzienności z aspektami duchowymi i fantastycznymi.