Esclarmonde de Fois – Księżniczka katarów

Esclarmonde de Fois (1155-1240 była wybitną postacią związaną z katarstwem w XIII wieku w Oksytanii (na południu współczesnej Francji). Jej oksytańskie nazwisko oznacza coś w stylu „światłości świata“ (franc. éclair du monde).

Esclarmonde urodziła się w 1155 roku w baśniowym zamku Foix, wznoszącym się wysoko nad miastem, na ogromnej skale wychodzącej na ośnieżone góry Pirenejów. Jej ojciec, hrabia Foix, był wasalem hrabiego Tuluzy. Jej matka Cecile z Béziers, pochodziła z domu Trencavel. Wiemy, że miała brata Raimona Rogera i siostrę, a jej rodzice przyjmowali na ich słynnym dworze zarówno trubadurów, jak i katarów.

W wieku dwudziestu lat (1175) wyszła za mąż za Jordan de Jourdain-des-Isles. Małżeństwo to trwało dwadzieścia pięć lat. W ciągu tych lat niewiele wiadomo o Esclarmonde, oprócz tego, że miała sześcioro dzieci, trzy dziewczynki i trzech chłopców. Mieszkała w mieście Pamiers, niedaleko Foix.

W 1204 roku zmarł jej mąż. Esclarmonde miała teraz pięćdziesiąt lat. Jej dzieci były dorosłe i zamężne. Postanowiła wrócić do swojego rodzinnego domu w Foix i poświęcić się kościołowi katarów.

Otrzymała Consolamentum w Fanjeaux (z trzema innymi kobietami wysokiej rangi, Aude de Fanjeaux, Fays de Durfort i Raymonde z Saint-Germain) od biskupa Tuluzy, Guilhabert de Castres, dzięki czemu została przyjęta do wspólnoty Perfectas (Perfect). Ceremonia została przeprowadzona w obecności jej brata, Raymonda-Rogera z Foix.

Wraz ze swoją szwagierką, Philippą de Montcada, prowadziła w Pirenejach w pobliżu Dun klasztor dla młodych dziewcząt.

W 1207 roku była obok Benoît de Termes rzecznikiem katarów w ostatnim pokojowym sporze z kościołem katolickim w Pamiers.

W 1240 Esclarmonde zmarła w wieku osiemdziesięciu pięciu lat.

Nie znaleziono śladu jej ciała, ale wierzono, że została pochowana w jaskini pod Montségurem lub w jednej z jaskiń Sabarthez.

Bez wątpienia była inspiracją kościoła katarów i sercem oporu.