TOP 4: Niaux – malowidła jaskiniowe, czyli najstarsza sztuka świata

Jaskinia Niaux, to jedna z najsłynniejszych grot z paleolitycznymi rysunkami zwierząt.

Niemal wszystkie jaskinie, w których odkryto dzieła malarstwa naskalnego są obecnie niedostępne dla zwiedzania (grota Lascaux dziś jest już zamknięta i zwiedza się jedynie kopię dwóch stanowisk). Natomiast jaskinię w Niaux można na razie jeszcze zwiedzać.

Trasa jaskini jest łatwa, mało klaustrofobiczna, a grota stanowi jeden z najcenniejszych i najstarszych obiektów kultury światowej.

W sezonie letnim jest dziesięć wstępów dziennie, poza sezonem mniej, za każdym razem może wejść 20 osób, prowadzonych przez przewodnika. Zwiedzanie trwa 90 minut. W grocie nie ma światła elektrycznego, a każdy ze zwiedzających otrzymuje latarkę.

[youtube https://youtu.be/VZN6u3Y_4pc]

Najważniejszą częścią kompleksu jest Czarny Salon, ozdobiony ponad setką wizerunków żubrów, koni, jeleni i koziorożców.

W najgłębszej części jaskini znaleziono szkielet kuny i unikatowy dla sztuki paleolitycznej wizerunek tego zwierzęcia, będące świadectwem po jakimś obrzędzie rytualnym.

Malowidła zwierząt znajdują się nawet w trudno dostępnej partii jaskini zwanej Galerie Clastres, do której dostać się można tylko przepływając podziemne jezioro.

Datowanie radiowęglowe użytych do malowania barwników pozwoliło ustalić czas powstania malunków na okres 17.000-12.000 p.n.e. Farby sporządzano z barwników ziemnych i tlenków metali rozrobionych z wodą lub tłuszczami zwierzęcymi. Za pędzel służyła kościana rurka z wetkniętym pękiem sierści.

Z ustaleń prehistoryków wynika, że obrazy naskalne umieszczane były w miejscach trudno dostępnych, komory jaskiniowe z malowidłami były swego rodzaju sanktuariami. Wybierając miejsca na obrazy, ludzie paleolitu kierowali się też akustyką tych miejsc. W komorach jaskiniowych z malowidłami występuje często zwielokrotnione echo, a dźwięk jest tam bardziej donośny.

Niezwykła pod względem akustyki jest również jaskinia Niaux , wypełnia się tajemniczym echem, które najgłośniej odzywa się tam, gdzie znajdują się najbardziej okazałe malowidła. Brzmienie jest dopasowane do treści obrazów, w skalnych wnękach, w których naszkicowano sylwetki lwów, bizonów czy jeleni, głos człowieka odbija się od ścian, przypominając ryk tych zwierząt. W wąskich szczelinach, gdzie widnieją niedźwiedzie, słychać charakterystyczne pomruki.